Jadwigi dwie

Ostatnio dostałem zamówienie na napisanie piosenki o św. Jadwidze. Byłem przekonany, że chodzi o Świętą Jadwigę Królową (ur. między 3 października 1373 a 18 lutego 1374 w Budzie, zm. 17 lipca 1399 w Krakowie). Mimo że dostawałem maile z jakimiś sugestiami, nie otwierałem ich, aby być wolny artystycznie. Sam poszukałem inspiracji i znalazłem. Otóż królowa Jadwiga "w swym życiu harmonijnie łączyła kontemplację z działalnością praktyczną, co wyraziła również w nawiązującym do Ewangelii symbolu dwóch przeplatających się liter MM (Maria i Marta), który poleciła umieścić na ścianach swej komnaty". I tak powstała ta piosenka:

 

MM

 

M i M jak  miłosierna miłość

M i M Martę z Marią złączyło

M i M kreśli święta Jadwiga

M i M niech trwa jedności chwila

 

Święta Jadwigo, proszę naucz nas

Jak troszczyć się o wiele

I przy Jego boku trwać

Jak zachować najlepszą cząstkę

Z ludzkim złączyć to, co boskie

Święta Jadwigo, proszę naucz nas

 

M i M jak modlitwa matki

M i M szepczą wiernych wargi

M i M nad komnatą Jadwigi

M i M jak wieczność w tej chwili

 

M i M jak mistyczne milczenie 

M i M krzyczą z Wawelu kamienie

M i M na zawsze z Jadwigą

M i M  jak miłosierna miłość

 

Podekscytowany wysłałem tekst piosenki, po czym dostałem odpowiedź, że piosenka co prawda się podoba, ale dotyczy innej świętej. Okazało się, że miałem napisać o Świętej Jadwidze Śląskiej (ur. między 1178 a 1180 w Andechsie, zm. 14/15 października 1243 w Trzebnicy) .

Przeprosiłem i zabrałem się do roboty.  "Święta Jadwiga Śląska według podań była osobą posiadającą cechę wielkiej skromności, a jednocześnie bardzo zaangażowaną w swoje działanie. Cechy te ilustruje legenda, według której Jadwiga, aby nie odróżniać się od reszty swego ludu oraz w imię pokory i skromności, chodziła boso. Irytowało to bardzo jej męża, wymógł więc na spowiedniku, aby ten nakazał jej noszenie butów. Duchowny podarował swej penitentce parę butów i poprosił, aby zawsze je nosiła. Księżna, będąc posłuszną swojemu spowiednikowi, podarowane buty nosiła ze sobą, ale przywieszone na sznurku. Poza tym Jadwiga przygarnęła na dwór i stale utrzymywała trzynaścioro kalek, którymi osobiście się zajmowała – również podczas wyjazdów całego dworu. Budziło to krytykę, ale Jadwiga była nieugięta. Bardzo angażowała się w opiekę nad chorymi na trąd, wiele czasu spędziła w szpitalu dla trędowatych w Środzie Śląskiej". No i kolejna piosenka się napisała:

 

Księżna Jadwiga

 

Księżna Jadwiga idzie boso

Buty do paska ma przypięte

Nogi ją ku kalekim niosą

W cierpieniu widzi to, co święte

Nie słucha głosów oburzonych

Że niebezpiecznie, że zaraza

Bo ona kocha świat stworzony

Choroba, ból jej nie przeraża

 

Idź, idź, idź Jadwigo

Razem ze swymi kalekami

I wnet się słabość stanie siłą

Chociaż ją inni mają za nic

 

Idź, idź, idź Jadwigo

Wstaw się za nami tam przed Panem

Wierzymy, że za twą modlitwą

I nasze będę wysłuchane

 

Księżna Jadwiga idzie boso

Przy drodze klęczy trędowaty

Z tych, co to rzadko o coś proszą 

Nie wierzą, że ktoś ich zobaczy

Gdy spojrzał w oczy dobrej pani

Krzyknął, że chce być oczyszczony

A ona nie zważając na nic

Zabrała prosto go do Środy

 

Księżna Jadwiga idzie boso

Po stopniach kroczy wprost do nieba

A wszyscy chorzy głośno proszą

Że jej na ziemi bardziej trzeba

Dlatego butów nie zakłada

By nikt jej w raju nie usłyszał

Kiedy na ziemię musi wracać

Pierwsza na drodze jest Trzebnica