Przecież to o mnie

Ja to mam szczęście… Po jednym z moich październikowych koncertów w Warszawie podeszła do mnie uśmiechnięta starsza Pani, uścisnęła mi dłoń i podziękowała za piosenkę „Aniele mych pradziadów chłopskich” do wiersza Ernesta Brylla. Usłyszała ją w Radiu Podlasie i powiedziała do siebie: „Przecież to o mnie, o ludziach takich jak ja, ze wsi, ludziach ciężkiej pracy na roli, których dzisiaj się wstydzą”. Łzy stanęły mi w oczach. A więc to śpiewanie poezji ma sens…  Musi mieć,  skoro osiemdziesięcioletnia kobieta pokonała ponad 200 km, aby być na moim koncercie. Tydzień później dostałem od niej list i tomik wierszy. Okazało się, że Pani Kazimiera Pawluk, bo tak się nazywa, mieszka we wsi Dołhobrody nad Bugiem. Od 1991 roku pisze wiersze.  Poezja nagle na nią spadła. Jej wiersze są proste, ale bardzo szczere. Często są to utwory okazjonalne, poświęcone konkretnym ludziom ze wsi lub okolic. Dla Stanisława Baja - malarza, wykładowcy ASP w Warszawie, który pochodzi z Dołhobrodów, napisała: 

 

Z chłopskich zagonów wyrosłeś

z chłopskiego trudu i znoju

chłopską rozumieć modlitwę

uczyła Cię Matka Twoja

Chłopskich piosenek słuchałeś

praca nie była ci obca

nauki w mieście pobrałeś

nie wstydząc się swego chłopstwa (…)

 

Mnie najbardziej spodobał się wiersz bez tytułu, który poniżej cytuję w całości:

 

***

nienasycony

pragnie coraz więcej

nie widzi

nie słyszy

 

pragnie

spojrzał

zobaczył

jak czas się miota

w wietrze zapomnienia

 

zamyślenie w udziale

nad losem

rzeczywistość zaistniała 

w sumieniu

 

Spotkałem się z Panią Kazimierą w Warszawie, w domu jej syna - prawnika. Była taka szczęśliwa, pokazywała mi swoje wiersze, śpiewała po chachłacku, czyli gwarą ukraińską z wpływami polskimi i białoruskimi. Zresztą zobaczcie sami, jak nam się gęby cieszą :)